Brief aan mijn vriend
Mijn naam is Gibbs, ik ben een twaalf jaar oude Duitse Shepherd en ik wil u graag mijn verhaal vertellen door de pen van mijn beste vriend, want mijn vertrek ging zo snel dat ik het niet zelf kon doen.
Mijn leven was slecht begonnen, ik was nogal lastig en mijn eerste twee eigenaren hadden er de voorkeur aan gegeven het op te geven en mij bij de SPA achter te laten. Ik zal hen nooit genoeg kunnen bedanken, want dankzij hen hebben Sylvie Masure en haar vriend Malou mij teruggevonden en aan een buurman gegeven die zijn trouwe metgezel een tijdje daarvoor had verloren. Ik was toen nog maar zeven maanden oud.
Ik ging zijn huis binnen - angstig en nieuwsgierig - hij stak zijn hand naar mij uit en op het eerste gezicht voelde ik diep van binnen dat hij het zou zijn en niemand anders. Ik leunde op zijn been en ging aan zijn voeten zitten, hij legde zijn hand op de achterkant van mijn nek. Ik had een vriend voor het leven gekozen. Ik weet dat mijn hondenvrienden me altijd over hun baasjes vertelden, maar ik wist dat het veel meer zou zijn dan dat.
Zijn werk betekende dat hij soms van huis weg moest, maar elke keer als hij terugkwam, was het feest, ook al werd hij vertroeteld door mijn meesteres en de rest van de familie, die ik evenzeer adoreerde. Toen op een dag kwam hij terug en ging niet meer werken. Hij vertelde me dat hij "pre-pensioen" had en dat was het echte begin van onze avonturen, wandelingen in overvloed, vakanties in de bergen, maar vooral veel medeplichtigheid... en de jaren gingen zo snel voorbij. Mijn twaalf lentes liggen achter me, maar nog steeds sterk voor een oude man.
Helaas zijn de laatste paar weken steeds pijnlijker voor me geworden. Iets ontnam me al mijn kracht. Mijn enthousiasme zodra ik de halsband omdeed maakte hen zo blij... Maar tijdens ons laatste uitstapje kon ik het niet afmaken en mijn bezorgde baasjes brachten me naar de dierenkliniek van de Dokters Becco-Heyneman, die ik dank voor de vriendelijkheid waarmee ze me in de loop der jaren hebben verzorgd. Ik had er zo graag goed uitgekomen zoals de andere keren, maar jammer genoeg werd een ernstige pericarditis vastgesteld en besliste ik anders. Na overleg besloten we wat het beste voor me was.
We wisselden tonnen liefde uit door onze ogen en ik viel vredig in slaap, overgoten met liefkozingen van "Dadame" en in de armen van mijn vriend die, zoals elke avond, in mijn oor fluisterde: "Welterusten mijn Wolf, droom maar fijn en tot morgen".
GIBBS